Route 66 (zaterdag 17 mei van Grand Canyon NP naar Lake Havesu)

De nacht en het opstaan zijn ongeveer gelijk: ook bij ons herrie! Het heeft te maken met een hardloopwedstrijd voor allerlei mensen die als vrijwilliger betrokken zijn bij de Nationale Parken (oid). Na het startschot om 07.00 uur is het ineens weldadig stil. Als we de camping afrijden zien we langs de weg de hardlopers terugkomen. Dan hebben de beide RV's echter al afscheid genomen van elkaar: Jip gaat na Kingman naar het noorden en Janneke naar het zuiden. Maar een date voor de maandag in Malibu nabij LA is dan al gemaakt!! Dus dat afscheid is maar van korte duur.

Bij het plaatsje Seligman verlaten we de Interstate 40 en gaan via een noordelijke ervan gelegen weg een deel van Route 66 rijden. De originele weg loopt van Chicago naar Los Angeles en is 3941 km lang. Hij is officieel in 1926 geopend na een periode van 12 jaar waarin honderden plaatsen die eerst erg afgezonderd lagen, met elkaar werden verbonden. in de jaren dertig deed een aanhoudende droogte enkele honderdduizenden boeren in het noordoosten besluiten hun toekomst in Californië te zoeken. Via Route 66 trokken ze naar het zuidwesten. De echte R66 is nog op onze kaart terug te vinden (!) en in het landschap menen we hem zo af en toe ook nog te ontdekken. De Route 66 die wij en alle anderen rijden is dus bijna origineel.

Héél erg authentiek is de stop in het gat Hackberry!! Alles wat je ooit heb gehoord, gelezen en gezien over Amerika uit de 30-tiger jaren en route 66 in het bijzonder, tref je daar op een paar 100 m2 aan: een oude Ford uit 1931, stof, veel oude grote bakken (auto's), een kroeg met barkrukken, juxbox, cola, oude kentekenplaten all over de VS, dollarbiljetten tegen het plafond, duizenden memoralia, bordjes, schildjes, etc. Maar ook een mooie sportauto, heel oude originele benzinepompen, etc. Echt een gave plek! Dat vinden velen met ons. Het is een komen en gaan van bikers maar ook gewone toeristen. Er wordt van alles verkocht Zoals leuke t-shirts en ijsjes.

Er is een serieuze geïnteresseerde voor die oude Ford. De handelaar opent het portier en na 2 keer starten slaat de motor gewoon keurig aan. Sommige moderne Fords doen er langer over (zie eerder reisverslag!). De claxon doet het na 1 keer. Ontspannen sfeertje, toeristisch maar wel echt! Aanradertje  dus.

Vaak rijden we naast een spoorlijn. Daarop héél veel goederentreinen (in 2 richtingen) met 3-4 diesellocomotieven en erachter honderden wagens. We meten een keer en komen uit op een lengte van 1,2 mijl. Dat is bijna 2 kilometer. Echt indrukwekkend.

Via Havasu-City dat in de jaren zestig werd ontwikkeld door een steenrijke Amerikaan en nu bijna in z'n geheel bestaat uit zo op het oog luxueuze villa's met RV, boot en minimaal één pick-up op de oprit en een gewone dikke Amerikaan ernaast, arriveren we in de loop van de middag op een camping van de staat Arizona die aan het meer ligt dat is ontstaan door de bouw van de Parker-stuwdam in de Colorado-rivier in 1938. Een gouden greep voor het (water)toerisme.

Het is er warm: we meten 40 graden C in de schaduw! De airco in onze camper gaat aan (en die gaat naar naderhand blijkt pas weer uit als we de dag erop loskoppelen). Het is een mooie camping aan het meer met alle voorzieningen (excl. WIFI maar wel met een cactustuin en een openluchtbioscoopje). Het is er niet druk. We staan onder een grote boom. Afkoelen doen we middels een duik in het nog best koude meer. We eten vanwege de warmte binnen. Na een ijstoetje met WIFI in het eethuisje op de camping ernaast, zitten we nog wat in de camper. Het is dan nog ruim 30 graden buiten en dat is tevens de minimumtemperatuur die nacht (buiten). We slapen met de airco aan met een gordijn ervoor zodat we niet in de koude luchtstroom liggen. Het is een graad of 20/22 binnen en na het wennen aan het permanente geluid, slapen we prima.

Frans