Nog een keer naar de GC (vrijdag 16 mei)

Vrijdag 16 mei.

Hoewel het weer erg koud was vannacht ( onder 0) blijkt iedereen lekker geslapen te hebben. Buiten is het als we opstaan stukken warmer dan in de camper. We ontbijten op ons gemak in de zon en gaan dan richting bushalte waarbij we maar niet kunnen besluiten aan welke kant van de straat we gaan opstappen en 2 x de straat oversteken. Dat is hier overigens niet zo'n probleem, voetgangers, daar moet iedereen rekening mee houden dus ze stoppen allemaal. Frans heeft gelukkig zijn parkenpasje meegenomen waar we met z'n vieren op kunnen. Anders hadden we net als in Zion weer terug gemoeten. We reizen heel wat af met de bus. Eerst de purple route, dan blauw en vervolgens rood om te komen waar we willen zijn. Het oorspronkelijke plan was om eerst naar het eind te gaan en dan afhankelijk van de overgebleven energie de andere uitzichtpunten te bekijken. Maar als we in de bus zitten zien we op de kaart dat de bus op de terugweg niet overal stopt dus stappen we al eerder uit, bij Hopipoint. Dat blijkt een geliefd punt te zijn en er staan dikke rijen klaar voor de bus. Dat doet ons besluiten om langs een mooi pad terug te lopen naar het powellpoint en daar weer op te stappen. Vervolgens stoppen we nog bij the Abyss en het eindpunt Hermits Rest. Dat laatste valt erg tegen maar Ed en Mijntje scoren er hun dagelijkse portie ijs en ik een mooi boek over Sandpainting. 
Hoewel het zonnig is, is het toch niet helemaal helder en dat verwachten we terug te zien op tegenvallende foto's. Toch knippen we lekker door.
Weer terug bij de bushalte zijn de ijsjes nog niet op zoals de chauffeur lachend opmerkt, maar ze hebben daar nog 5 minuten voor zegt hij. Erg aardige man waar Frans nog even mee in gesprek is over de gehandicaptenvoorzieningen die de bus heeft. Op de terugweg stoppen we nog bij Pimapoint en ontdek ik dat er daar ergens beneden een aantal huisjes gestaan hebben: Hermits camp.
Omdat we minder tijd hebben zoekgebracht dan we dachten besluiten we ook nog het Yakipoint op de oranje route te nemen waarvoor we dus eerst nog een blauwe bus moeten hebben. Al met al heel wat chauffeurs gehad van die ontzettende aardige tot de evenzo onaardige die door Ed mevrouw Brulboei is genoemd. We leken wel stoute kinderen op schoolreisje met zijn allen.

Terug bij het uitstappunt doen we nog wat boodschappen, waaronder een nieuwe zonnebril voor Frans die hij onderweg kapot had laten vallen. 
Inmiddels is de lucht helemaal dichtgetrokken en lijkt daar geen verandering in te komen dus laten we het plan om naar de zonsondergang in de Canyon te gaan vallen. In plaats daarvan gaan we naar het imax-theater en worden meegenomen in een geweldige film over en door de Canyon die we geen van allen hadden willen missen. Ik had er alleen wel een reispilletje bij kunnen gebruiken.
Daarna eten we  heel lekker bij de Mexicaan. Het is een heel kleurrijk tentje waar we tapbiertjes drinken uit grote jampotten en water uit een enorm plastic glas.
Tot slot het gebruikelijke "what's next overleg" in de camper waarbij het vinden van een RV-park dit keer een extra grote klus was want morgen scheiden onze wegen zich voor een paar dagen en we willen elkaar maandag wel graag weer terugvinden.
Daarna snel naar bed want morgen staan er voor beide koppels een boel kilometers op het programma.

Henny.