San Fransisco III (dinsdag 27 mei)

27 mei

Het opstaan ritueel is bijna gewoonte geworden, en als het een gewoonte wordt, moet je er wat aan doen, dus dit is de laatste keer dat we opstaan en iets gaan doen in de zin van wandelen en cultureel bezig zijn.

De laatste keer dat we een treinkaartje kopen voor de city, $17.40 voor 2 personen. Het gaat heel snel nu, credicard erin en eruit, knopje links, knopje onder, knopje rechts, knopje linksboven 2 x, knopje eronder 4 x, knopje rechts midden 2x, debet of credit, printen yes, bonnetje yes. Je ziet,  het leert snel.

We gaan weer met de zelfde trein door de tunnel en binnen 45 minuten stappen we uit op BART-station Embarcadero waar we de tour starten. Sacramentostreet is ons begin van een rondgang in het financiële district. Prchtige hoge gebouwen met tussen door kleine smalle bebouwing. Weinig groen, de bomen die er staan hebben duidelijk een gebrek aan water en licht. Doordat we zo vroeg op pad gaan hebben een aantal van ons 's-ochtends toch wat last van de stoelgang. We moeten dan ook telkens een starbucks of iets dergelijks opzoeken voor de dagelijke behoefte. Meestal moet je eerst koffie of iets anders bestellen, maar soms kun je ook ongezien naar binnen sluipen voor een toiletbezoek en daarna ongezien weer verdwijnen.

Het eerste gebouw dat we verkennen is het Embarcadero-center. Op de begane grond en 1ste verdieping winkels en de rest kantoren. Het zijn 4 grote gebouwen aan Californiastreet die met o.a. een traverse op de 2de verdieping met elkaar verbonden zijn. We lopen die af en komen zo uiteindelijk uit op de kop waar we het Ferry Building zien. Op het plein ervoor een gedenkteken/kunstwerk. We denken aan iets wat te maken heeft met een aardbeving.

PS Terug thuis lezen we dat het een avant-gardistisch kunstwerk is van de Canadese kunstenaar Armand Vaillancourt. Het is een fontein (maar dan zonder water; althans toen wij er waren). Dat zou kunnen want we lezen dat veel mensen hem lelijk vinden; vooral in tijden van droogte als er geen water uit komt! In 1987 gaf U2 op dit Justin Herman Plaza een concert en voorzagen de fontein van enige kleurstof.

We lopen terug door Californiastreet op weg naar de bekende Transameria Pyramid die met z'n 260 meter het hoogste maar ook opvallendste gebouw is in SF. Het is van vele kanten te bewonderen. Maar ook te verafschuwen. Zeker in het begin toen het gebouw er net stond waren veel SF'ers er niet happy mee. Maar alles went.

Het grote pyramide gebouw denken we te beklimmen, maar de informatie in ons boek blijkt verjaard, sinds 9-11 worden er geen rondleidingen meer gegeven. Er is een speciale toren in het Telegrafe gebied,  die een prachtig uitzicht over San Francisco geeft. We waren het echt niet van plan om te gaan, maar aan t eind van de middag liepen we er tegen aan, maar nu loop ik vooruit op de dag.

Na de financiële tour, gaan we op weg naaar chinatown. Heerlijke geuren en kleuren,  de Grandstreet vol met lampionnetjes. Een waar feest voor koopjesjagers en geursnuivers. We lopen langs een parkje met oude Chinezen,  waar mannen mayong spelen en de vrouwen op een bankje op de kleinkinderen passen.  In het parkje een chinese pagode en een toiletgebouw.  Heerlijke rust in een wereldstad. We komen winkeltjes tegen met prijzen uit 1950, eigenlijk worden Hennie,  Mijntje en ik er erg hebberig van. De souveniertjes die we al hadden gekocht worden toch weer aangevuld met kleine dingetjes voor een $10 heb je een zak vol.  De koffie was al naar binnen gegleden in het financiële deel en dat is dan weer een deel wat Frans gaat vertellen. De eettentjes vliegen bij wijze van spreken zo je mond in. We besluiten een kleine lunch te nuttigen,  want ik heb toch weer ontzettende trek in iets. In een chineeseethuisje kan ik kiezen tussen 3 gerechten van 6.75, 7,75 en 9,75. Is erg moeilijk om een keus te maken, maar neem toch de goedkoopste,  daar alles altijd veel is hier. Hennie en Frans zijn in een ander eettentje een broodje aan t halen en Mijntje en ik zitten op een bankje in de straat te smikkelen van mihoen en kip, groente en varken. Te veel voor met z'n tweeën.  Naast ons komt een Nederlandse Amerikaan zitten uit Chicago.  Woont er al 12 jaar en ouders gaan elk jaar naar Amerika om te overwinteren. Na de maaltijd scheiden onze wegen zich, Hennie en Frans gaan naar en betegelde trap en wij gaan naar Lombartstreet om te zoeken naar de zestiger jaren sfeer.

De trap is in het westelijk deel van de stad. Via de subway/sneltram/metro van Muni bereiken we die makkelijk. Daarna is het nog een klein eindje lopen en zien we de uit 148 treden bestaande gemozaiekte trap. Een mannetje is wat onderhoud aan het doen maar gaat op ons verzoek even opzij voor de eerste foto's. Er zit een zijwaartse knik in de trap zodat je hem niet in een keer ziet. Verder is het voor het beeld ook mooier om stukjes en soms details te fotograferen. Boven aangekomen gaan we weer terug met Muni en BART en zijn we tegen 17.00 uur terug bij de camper (Frans en Henny).

De hippie sfeer is dus totaal verdwenen, nog een paar hasjshops en wat tekeningen op de muren, wel even van beneden naar boven gegaan met de kabeltram. Uitgestapt bij Lombartstreet en toen naar beneden via het beromde kronkelweggetje, die we 2 dagen tevoren ook hadden nog gelopen, maar nu naar beneden, wat een veel beter idee was geweest. Via allemaal zijstraten en hoofdstraten aangekomen bij de Paulus-Petruskerk, volgens yvonne is daar de exorcist opgenomen, dus even een fotootje en een filmpje geschoten. Tijdens de loop zien we de uitkijktoren, die uitzicht geeft over de gehele stad. De klim naar boven op straat is al een klus, maar aan de voet van de toren zijn er nog 100 treden en dan nog de lift van 60 meter. Waar de energie vandaan komt snap ik niet, maar alles gelopen en dat alle dagen. Ik ga het volgende week bekijken in het ziekenhuis, misschien hebben ze zich vergist in de diagnoses.  In de toren weer een half uur wachten op de lift die met 8 personen toch een redelijk kleine lift genoemd mag worden, en de  snelheid houd ook niet over. Maar goed we komen er  en het uitzicht is fenomenaal.  Van alle kanten is san fransisco te bekijken, zelf de zeehonden zijn te zien. Mijntje heeft erg mooie foto'sgemaakt en die zijn dan ook weer te zien. De tocht naar beneden gaat gesmeerd en helemaal onderaan , in de stad komen we weer bij station Montgomery aan, waarvwe de trein weer terug nemen naar San Leandro, alwaar de camper op ons wacht, waar ik mijn vermoeide voeten kan laten rusten op de bank en tafel. Het avondeten is snel gemaakt van de restjes van gisteren. We moeten zoveel mogelijk opmaken want dit was de laatste dag in SF.

Wordt nog steeds vervolgt,

Ed (en een stukje van Frans over de gebouwen en de trap)