Mesa Verde (dinsdag 13 mei van Moab naar Cortez / Mesa Verde NP)

Dinsdagochtend, wakker in een vreemde wereld van kou, zon en ijs. Erg lange nacht gemaakt van 10.30 tot 7.15 de volgende ochtend. Niet koud gehad, ondanks de lage temperatuur van dik onder nul. 9.00 uur vertekken we naar het Mesa Verda Natiolaal Park. De weg er naar toe stemt niet toe tot een gedetaillerd reisverslag, alleen al vanwege de saaiheid van uitzichten en de geploegde akkers. Op een gegeven moment vlakbij het park is het water wat gebruikt wordt om de landerijen te besproeien bevroren rondom de sproeiers, zijn we hier op zomer of wintervakantie vragen we ons af. Rond 11.30 gestopt voor een heerlijke espresso uit de pompmachine van mij en daarna naar boven het park in. De beste uitgave die we gedaan hebben is toch wel de entreekaart voor alle nationale parken. We kopen bij het visitorscentrum 2 kaarten voor een toer met een gids, om 2 uur en om 4 uur kunnen we de wereldwonderen aanschouwen. De trails liggen aan het eind van het park en dat is nog ca.1 uur rijden. Zodra we door de passencontrole zijn geweest begint er weer een wonderbaarlijke weg naarboven, met ongelooflijke vergezichten, steeds denk je dat je alles hebt gehad, krijg je weer een shok van het uitzicht of de weg.

Boven aangekomen nuttigen we eerst de lunch onder het vermaak van een sneeuwbui waarvan we denken"dit gaat niet goed", maar het komt wel goed, zoals alles wel goed komt deze vakantie. De zon komt er door en verdwijnt niet meer tot hij ondergaat. Zodra het tijd wordt om ons te melden bij de parkranger in het

groenepakmethoedensleutelsenrugzakenlaserpenennatuurlijkzijnonafscheidelijkeRaybanzonnebril. Zijn we aanwezig om hem te begroeten.

Ons verwelkomend en vertellend dat we geluk hebben dat er maar 20 mensen in onze groep zitten lopen we een ijzeren trap af naar beneden. Een deur in het stalen hek behoed ons om verder te lopen voordat we de entreekaarten hebben getoond. Alles is keurig geregeld en bij de eerste bocht dienen we te wachten op onze gids, zodat hij het hek als laatste kan sluiten en er geen andere individuen meer achter ons aan kunnen schuifelen. Na wat bochten en gevaarlijke afgronden komen we op de plaats aan waar vroeger rond 1200 de Anasiazi indianen zich hadden gevestigd. Ze maakte woningen is de overhangende rotsen, die dan ook beter bekent zijn als de balkonwoningen. Een nederzetting waar wij nu waren, was met een bezetting van ca 120 mensen een redelijk grote gemeenschap. Elk huis had z'n eigen haardplaats en kamers en voorraadkamers. Vanwege een droogte periode in 1300 vertrokken zij naar het zuiden en werden de ruïne steden een symbool van de Indiaanse bouwkunst in het westen van Amerika.

Na deze volledige informatie door onze parkranger gegeven met z'n groene pak en z'n enz, kunnen we de terugtocht aanvaarden en moeten we door een heel nauwe doorgang (spleet) met stenen trappen klimmen. Aan het eind staan houten ladders klaar om ons het laatste eind te laten doen. Helemaal kapot was ik, om het persoonlijk te houden. Maar we hadden nog een trail geboekt, overmoedig als we waren. Hennie en ik hebben na goed overleg besloten de andere trail niet te laten vervallen en gaan ook op weg. Na eerst weer een eindje rijden ontmoeten we de tweede parkranger, dit is een dame met kort zwart haar en bruine ogen. Geen zonnebril, maar wel een laserpen ( voor het aanwijzen van bijzondere ornamenten en tekeningen). Deze afdaling is goed te doen, maar aan het eind van het pad staat weer een houten ladder van 20 meter, deze ladder moet door iedereen beklommen worden of omkeren. Hennie schraapt alle moed bijeen en gaat gestaag, tergend langzaam omhoog. Eigenlijk met hoofdletters TOPGIRL.

De tocht is interessanter dan de vorige, daar we alle ins en outs al hadden aangehoord van de Rayban man.

Het leuke nu is wel dat we door smalle tunnels en spleten moesten kruipen, zelfs eentje van 45 cm breed en 110 cm hoog. Er waren in onze groep geen mensen met een bredere omvang van 45 cm, dus iedereen kon mee. Aan het eind van deze toer kwam weer de ladder, maar iedereen kwam veilig boven. Het laatste stuk was langs een berghelling met stalen kettingen en trappen, maar deze konden door mij goed genomen worden. Frans en Mijntje zeulden gewoon door en hielden iedereen in de gaten. Rond 5 uur waren we weer bij de campers en moesten we nog een plaats zien te bemachtigen voor de nacht. Dit was niet zo moeilijk er was genoeg plaats in het park en in het namiddag zonnetje zitten we tot de zon onder gaat naar de camper. Dit was het weer voor vandaag. We hebben geen wifi, dus het verhaal wordt op een later tijdstip gepost.
Wordt vervolgt Ed

Na een barre nacht -8 graden C zonder verwarming, honderden keer omkeren om elkaars zijden te warmen zijn we om 06.30 uit bed gestapt, auto gestart en naar de douche gereden die een 1/2 mijl verder op was. Na een warme douche, ontdooit te zijn, Jip en wij in de zon ging het al een stuk beter. Frans en  Hennie die nadat ze ons eerst kwijt waren toch weer gevonden hadden na een achtervolging, kwamen ook lekker in de zo'n staan. Na deze opwarming en een ontbijt zijn we weer op pad gegaan.

Mijntje