Big trees and bad roads (zaterdag 3 mei Yosemite National Park - Lee Vining)

Zaterdag 3 mei. We slapen (nog) niet uit. Vroeg uit de veren, douchen, een korte wandeling langs de woest stromende rivier aan de over kant van de weg (alleen H&F) + aan de overal aanwezige picknikbank ontbijten. Na een vlekkeloze start van de Ford E-350 Super Duty, op weg naar onze eerste bestemming vandaag: Tuolumne Grove in het Yosemite National Park. Het is er rustig. Dat i.t.t. waar we gisteren waren. We lopen over her goed beloopbare en hellingafwaartse pad naar de plek waar de enorme bomen staan. Het zijn sequoia's. Ze kunnen wel 3000 jaar oud worden, bereiken een hoogte van 100 yards en hun stamomtrek is enorm: we maten met onze armen op 1,5 meter van de grond 7,5 meter. Verderop stonden ze van ruim 10! Er lag er een omgevallen op de grond en elders hadden ze in een afgeknotte min of meer dode boom een doorgang gehakt. In 18-zoveel reed de postkoets er zelfs doorheen. Toen opwaarts terug. Dat ging wat langzamer. Moe maar voldaan terug in onze RV's. Zo noemen ze de campers hier (Recreation Vehicles). Het is dan al halverwege de dag en we stoppen onderweg om een lunch klaar te maken. Dat kan allemaal snel en simpel met die volledig uitgeruste karren. De Ford's moeten zo af en toe (lees: heel vaak) ook wat tot zich nemen. Zeker in de bergen - we zitten inmiddels op 9000 feet (à 30 cm) dus dat is hard werken voor de bakbeesten. Bij het Mono Lake (zie het verslag van morgen) tanken we en doen in de plaatselijke grocery inkopen. Wel andere prijzen dan in de vorige "echte" SUPER-markt. Dan naar de volgende toeristische trekpleister: het uit 1870 oid: Bodie. Onze TomToms sturen ons over de route langs het meer en door niemandsland. Op zich niets mis mee maar na enige tijd gaat de normale verharding over in wasbordverharding. De snelheid moet echt naar beneden en over de 10 - 15 mijl doen we heel lang. Het dorp is een statepark en we betalen daar apart voor. Aan de ranger vragen we hoe het zit met de terugweg: er is een alternatief dat qua pavement slechter is (dat blijkt te kloppen!) maar beduidend korter (3 mijl). We bezichtigen het spookstadje - er woont niemand meer- en luisteren naar een persoonlijk verhaal van een ranger/vrijwilliger over de eerste goudvondsten, de razendsnelle ontwikkeling van het plaatsje waar op het hoogtepunt 2000 gebouwen stonden, 13 mijnbedrijven en 65 saloons! Met vecht- en spontane lynchpartijen maar ook een school, kerk en branden (alle huizen zijn van hout). Het gebied ligt echter boven de boomgrens dus er groeit NIETS! Dus alle bouwmaterialen worden aangevoerd met een speciaal aangelegd spoorbaantje etc. Na een jaar of 5 daalt de goud- en zilverproductie en vertrekt een groot deel van de bevolking. In 1942 is het einde oefening. De restanten van het plaatsje worden NIET gereconstrueerd maar men behoedt het voor verder verval (dak, kozijnen en ramen). We lopen wat rond in de koude wind en gaan dan via de aanbevolen route terug. Het eerstvolgende RV-park blijkt OK: volledig uitgeruste standplaats en WIFI tegen bijbetaling. De dag ervoor hadden we niets (ook geen telefoon) dus toen ook geen contact met de Netherlands. We drinken een kop thee (binnen) en gaan daarna ieder ons gangetje met koken, afwassen, internetten etc en dan vroeg naar bed. Ed heeft ondanks de vermoeidheid het blog over de garageperikelen nog geschreven. Maar we hebben zojuist afgesproken dat het vakantie is!! Morgen verder!

Frans